Co warto wiedzieć o Mezopotamii?

0

Każdy z nas w szkole choć przez chwilę miał zajęcia o starożytności i z pewnością każdy z nas słyszał o Mezopotamii – kolebce kulturowej współczesnej Europy. Państwo starożytne, leżące u zlewu dwóch rzek – Tygrysu i Eufratu, kiedyś wyznaczało trendy kulturowe całemu naszemu kontynentowi . Dzisiaj trudno w to uwierzyć, patrząc na to, co dzieje się już od wielu lat na terytorium Iraku, Syrii, Kuwejtu, Turcji czy Iranu. Mezopotamia jest niezwykle ważna i ciekawa z punktu widzenia badań nad początkami ludzkości i kultury ludzkiej. Pierwsze ślady bytności człowieka, Mezopotamia datuje już na 100 tysięcy lat. Panowała tam wówczas tak zwana kultura kebaryjska – ludzie mieszkający w jaskiniach, budujący swoje osiedla gdzieś nad rzeką. Około 9000 lat przed naszą erą, kultura kebaryjska została wyparta przez kulturę natufijską, która już na dobre wyniosła się z jaskiń.

Można powiedzieć, że od VII wieku przed naszą erą, Mezopotamia zaczęła bardzo mocno przypominać cywilizowany kraj. Mieszkańcy terenów należących do tego państwa trudnili się uprawą zbóż oraz hodowlą. Dobrobyt materialny pozwalał im na rozwijanie a przede wszystkim na odkrywanie nowych umiejętności. I tak na przykład bardzo popularne było tam garncarstwo oraz rzeźbiarstwo, które jest wyrazem także rozwoju kultury. Najpopularniejszymi figurkami, które odnaleziono na terenie dawnej Mezopotamii są te przedstawiające kobietę – prawdopodobnie matkę oraz dziecko. Są oczywiście związane z wierzeniami tamtejszych ludzi. Co równie ciekawe, starożytni ludzie mieszkający w starożytnej Mezopotamii umieli budować własne domy. Oczywiście w porównaniu do dzisiejszych technologii należy je za prymitywne, ale jak na tamte czasy, były one naprawdę świetne. Starożytna Mezopotamia usiana była malutkimi chatkami budowanymi z mułu. Jakkolwiek biednie z dzisiejszej perspektywy budynki te wyglądały, tak dawały schronienie ludziom.

Bardzo ciekawym zjawiskiem, także z punktu widzenia kulturowego była religia. Starożytna Mezopotamia nie była równomierna kulturowo. Wśród ludności dochodziło do licznych migracji, w pewnym momencie Mezopotamia musiała poradzić sobie z dość dużą, jak na ówczesne czasy, falą imigrantów – pasterzy. Ludność mezopotamska wierzyła głównie w siły natury. Takie podejście do kultu oraz do religii odziedziczyli po Sumerach i po ich mitologii sumeryjskiej, którą oczywiście wzbogacili o swoje bóstwa. W sumie, panteon bóstw liczyło koło 2500 imion bogów różnej maści. Oczywiście Mezopotamia, jak przystało na cywilizowane państwo posiadała swój ośrodek religijny, który mieścił się w Babilonii.

Badania archeologiczne nad Mezopotamią, mimo tak wielu odkryć, jeszcze się nie zakończyły. To zbyt bogata kultura, aby móc definitywnie powiedzieć, że wiadomo o niej wszystko. Mimo tysięcy lat, mimo wielu zawirowań politycznych wiele zabytków po starożytnej Mezopotamii zachowało się aż do dzisiaj. Niestety niepokój panujący na współczesnych terenach Mezopotamii, terroryści, którzy mają pozakładane tam swoje komórki niszczą cały dobytek bez mrugnięcia okiem.

Wielkie i potężne Cesarstwo Rzymskie

0

Każdy z nas słyszał o Cesarstwie Rzymskim, które niejako zapoczątkowało dzieje współczesnej Europy. To podwaliny naszej tożsamości, początki epoki chrześcijaństwa w Europie – czasy Cesarstwa Rzymskiego to ta epoka, do której wracamy mówiąc o korzeniach europejskich. Warto więc uporządkować nieco wiedzę w tym temacie. Jeśli chcecie znać dzieje tego imperium, jakim było Cesarstwo Rzymskie w pigułce, zachęcamy do przeczytania naszego artykułu.

Na samym początku warto napisać, że Cesarstwo Rzymskie powstało w 27 roku p.n.e. Wtedy to niejaki Gajusz Oktawiusz otrzymał od senatu tytuł augusta, który w krótkim tłumaczeniu oznacza wywyższonego przez bogów. Tym samym upadła dotychczasowa Republika Rzymska, powstało Cesarstwo Rzymskie z ustrojem panującym – pryncypatem. Rządy pryncypialne panowały w cesarstwie Rzymskim aż do schyłku III wieku naszej ery. Sam ustrój miał dawać mieszkańcom Cesarstwa poczucie zupełnie innej jakości rządzenia, jakości znacznie odbiegającej od zasad rządzących monarchią. W 235 roku, kiedy zmarł ostatni przedstawiciel dynastii Sewerów, Cesarstwo Rzymskie przeżywało bardzo niespokojne czasy. Rozpoczęły się lokalne wojny domowe, napady barbarzyńców – to nie dawało spokoju ani poczucia bezpieczeństwa jego mieszkańcom. Wtedy też doszło do powstania zupełnie nowego ustroju – dominatu, inaczej rzecz ujmując – monarchii absolutnej.

W takim stanie Cesarstwo Rzymskie przetrwało aż do roku 476 naszej ery, kiedy to obalono ostatniego cesarza Cesarstwa Zachodnio-Rzymskiego – Romulusa Augustulusa, a sam Rzym zdobył Odoakr.

Co ciekawe i co warto wiedzieć, w czasach największej świetności Cesarstwo Rzymskie zamieszkiwało przeszło 50 milionów ludzi, a terytorium jego zajmowało 30 współczesnych państw. Wpływ samego władcy jak i polityki państwa na każdego obywatela był ograniczony do minimum. Władzę bezpośrednią nad mieszkańcami sprawowali prokuratorzy, którzy zarządzali poszczególnymi prowincjami. W rządach pomagały im także współczesne elity, które odpowiadały za wprowadzanie reform czy chociażby za ściąganie podatków od mieszkańców.

Do najważniejszych dat, jakie należy kojarzyć z historią Cesarstwa Rzymskiego bez wątpienia należą: rok 313 naszej ery, kiedy cesarz Konstantyn Wielki przyznał chrześcijanom wolność wyznania oraz wprowadził religię oficjalną w Cesarstwie, zostało nią chrześcijaństwo. Rok 395 – rok podziału Cesarstwa Rzymskiego na dwa państwa rządzone przez dwóch cesarzy. Część wschodnia miała swoją stolicę w Konstantynopolu, część zachodnia – w Rzymie. Rok 1453 – upadek Konstantynopola.

Z cała pewnością, na przestrzeni wieków należy uznać Cesarstwo Rzymskie za kolebkę kultury europejskiej, za kolebkę chrześcijańskiej Europy. Zaplecze kulturowe które pozostało nam po wiekach panowania i obecności Cesarstwa Rzymskiego na mapach Europy nakazuje nam pamiętać o tym, co wtedy się wydarzyło i nakazuje brać to pod uwagę w tworzeniu nowej – współczesnej historii. Choć przeciwników jej nie brakuje, przeciwników, którzy chcieliby za wszelką cenę zapomnieć o swoich korzeniach.

Litery literom nierówne

0

Jeśli ktokolwiek z nas myśli, że pismo to wytwór współczesności, to jest w błędzie. Jeśli ktoś myśli, że do pisania od razu zaczęto używać znanych nam dzisiaj liter, to także jest w błędzie. Przybliżymy Wam pokrótce historię prawdopodobnie najstarszej na świecie odmiany pisma, odmiany, która dała początek być może całemu językowi pisanemu. Chodzi oczywiście o pismo klinowe.

Jak podają liczne źródła, pismo klinowe wzięło swój początek około 3500 lat p.n.e. Jego wymyślenie przypisuje się Sumerom, choć od kilku lat domniemanie to jest kością niezgody pomiędzy różnymi grupami badaczy pisma klinowego. Otóż spierają się między sobą o to, że skoro ślady pisma klinowego odnaleziono także na ternach dzisiejszego Iranu, Afganistanu czy Syrii, to niekoniecznie prawdą jest, że to właśnie Sumerowie są autorami tej rewolucyjnej metody zapisu. Zapewne wyjaśnienie tej kwestii zajmie im jeszcze sporo lat.

Na czym polegało pismo klinowe, w jaki sposób pisano i jakich znaków używano? To chyba najciekawsze kwestie, które postaramy się Wam przybliżyć. Co najważniejsze, pismo klinowe jest to pismo w pełni symboliczne. Nie używano żadnych liter, nie powstawały dzięki nim żadne wyrazy. Na glinianych tabliczkach, za pomocą trzciny odciskano symbole, które miały swoje znaczenie podstawowe oraz poboczne. Najstarsze odnalezione formy potwierdzają jednak, że u swych początków pismo klinowe było jedynie ciągiem odciskanych kropeczek, które miały symbolizować na przykład zwierzęta. Już na samym początku wymyślono jak podpisywać tabliczki. Robiono to przy pomocy odciskania pieczęci. Z samego początku, pismo klinowe miało charakter pisma piktograficznego – a więc jak już wspomnieliśmy wcześniej – obrazkowego. Z biegiem lat, właściwie stuleci, powstawały kolejne wyrazy oraz sylaby i to właśnie dzięki nim około 2000 lat p.n.e. Wtedy też pismo to posiadało w swoim kodzie około 2000 znaków. Użytkownicy stwierdzili jednak, że to stanowczo za dużo i postanowili ograniczyć „alfabet” do około 500. Aby do tego doszło, sylaby, piktogramy zastępowano stopniowo ciągiem kresek w różnych układach.

DO pisania, jak już wcześniej wspomnieliśmy, używano glinianych tabliczek oraz trzciny. W tabliczkach, przy użyciu trzciny odciskano znaki. Rzadziej do pisania używano granitu, kamienia czy kości słoniowej. Z samego początku pisano od prawej do lewej strony jednak później uległo to zmianie. Niektórzy naukowcy, przyczyn zmiany dopatrują się w tym, że kiedy pisano w glinie, ścierano zapisane znaki. Teoria ta wydaje się jednak bardzo mało prawdopodobna.

Warto też dodać, że za prekursora badań pisma klinowego uznaje się Georga Friedricha Grotefenda, który to w 1802 roku jako pierwszy dokonał odczytu i przedstawił pewne konkluzje dotyczące pisma klinowego właśnie.

Dzisiaj pismo klinowe jest inspiracją do prowadzenia badań dla wielu naukowców. Wciąż nie do końca odczytane, wciąż nie do końca rozszyfrowane, wciąż ziejące wielką tajemnicą. Zapewne jego całki te odczytania nie zmieni biegu historii, ale prawdopodobnie dostarczy nam wielu ciekawych faktów, które jeszcze lepiej pozwolą sobie nam wyobrazić czasy sprzed kilkudziesięciu tysięcy lat.

Wielkie piękne grobowce

0

Okres wakacji to idealny czas do tego, aby odwiedzić miejsca znane nam chociażby z kart historii i na żywo zobaczyć chociażby starożytną architekturę. Jak pokazują aktualne doniesienia prasowe, czasu zostaje coraz mniej, gdyż to właśnie cenne zabytki stają się coraz częściej celem ataków terrorystów i porachunków wojennych. Z pewnością tym, co warto zobaczyć z tamtych czasów, to egipskie piramidy, do których dostęp na szczęście jeszcze turystom pozostał.

Czym z założenie były egipskie piramidy i kiedy powstały te najbardziej okazałe? Otóż powstanie tych pierwszych piramid datuje się na około trzech tysięcy lat przed Chrystusem. Z założenia miały być grobowcami faraonów, więc najważniejszych osób w państwie egipskim. Niejednokrotnie służyły także jako podwaliny świątyń dla czczonych wtedy bogów. Piramidy były budowane przez niewolników, których stanowili właściwie wszyscy mieszkańcy starożytnego Egiptu, którzy nie należeli do rodziny faraona, choć należy tutaj wspomnieć także o najnowszej tezie sugerowanej przez historyków – że piramidy budowane były przez robotników zatrudnianych i opłacanych przez faraona.

Piramidy każdemu z nas kojarzą się ze stożkami o podstawie kwadratu. Pierwsze egipskie piramidy budowane były z wykorzystaniem tak zwanej techniki schodkowej. Polegało to, jak nietrudno sobie wyobrazić na tym, że stawiano kolejne kamienne stopnie jeden na drugim. Najsłynniejszą zachowaną do dzisiaj piramidą typu schodkowego jest piramida Dżesera. Z czasem, piramidy schodkowe zastąpiono tak zwanymi piramidami łamanymi.

Do największych i najwspanialszych zachowanych do dzisiaj piramid z pewnością należą te usytuowane w egipskiej Gizie. To kompleks, na który składają się: Piramida Cheopsa (o podstawie boku 227 metrów i wysokości 147 metrów), Piramida Chefrena (138 metrów wysokości) oraz Piramida Mykerinosa o wysokości 62 metrów. Jak się jednak okazuje, egipskie piramidy budzą zachwyt nie tylko swoją stroną zewnętrzną. To co zachwyca znacznie bardziej – pod względem artystycznym, to ich wnętrza. Do najokazalszych zalicza się wnętrze Piramidy Mykerinosa. Ściany wykładane są najdroższymi surowcami – bazaltem, alabastrem, granitem. Co ciekawe, od wejścia do grobowca rozchodzą się korytarze, które prowadzą do Nilu, obok samego grobowca mają znajdować się pomieszczenia, w których składowano barki.

Historia, architektura pokazują jasno, że egipskie piramidy to nie jedyne które powstawały na świecie. Te najbardziej zbliżone wyglądem do piramid egipskich powstawały także na terenach Ameryki Południowej. Innem nieco mniejsze powstały nawet w Polsce. U nas jest kilka miejscowości, w których zobaczyć można piramidy. Największa z nich – mierząca 30 metrów wysokości została wzniesiona na jednym z Krynickich wzgórz, na południu Polski. Jak podaja źródła historyczne, jest grobowcem chełmskiego podkomorzego – Pawła Orzechowskiego.

Jak widać, nie w samym Egipcie budowano piramidy. Wszystkich miłośników ich formy, przeznaczenia, wszystkich badaczy historycznych i poszukiwaczy piramid zaprosić możemy także na Teneryfę, do afrykańskiego Sudanu, do Bośni lub do samych Andów.

Młodzież o historii wie coraz mniej.

0

W dzisiejszych czasach można zaobserwować bardzo niepokojące zjawisko wśród polskiej młodzieży szkolnej. Nie do końca wiadomo z czego to wynika, ale młodzi ludzie coraz mniej czasu poświęcają na naukę, coraz mniej lubią w ogóle chodzić do szkoły i co równie ważne, coraz mniej wiedzą o historii. Trudno powiedzieć z czego to wynika, można się tylko domyślać i próbować snuć różne teorie na ten temat. Ale bardzo poważnym problemem jest to, że nawet historia polski jest coraz bardziej obca młodzieży. Nie wspominając już nawet o historii świata. Konia z rzędem temu, kto pośród szkolnej młodzieży wie, co to było Imperium Osmańskie. To oczywiście jedno z trudniejszych pytań związanych z historią, ale gdybyśmy zapytali dzisiaj młodzież o Powstanie Warszawskie to też byłoby ciężko o dobrą i choćby trochę wyczerpującą temat odpowiedź.

Coraz mniejsze zainteresowanie nauką historii może być spowodowane również tym, że w szkołach jest jej coraz mniej. Drastycznie zmniejszono liczbę godzin z historii w szkołach średnich, tym samym deprecjonując jej znaczenie w szkolnej edukacji. Dlatego na takie pojęcia jak Imperium Osmańskie brakuje nauczycielom już czasu. Starają się więc skoncentrować na nauczaniu historii Polski, co z ich punktu widzenia jest oczywiście słusznie najważniejsze. Ale historia Polski to jest coś, co uczniowie powinni sami chętnie zgłębiać. Warto więc próbować zainteresować uczniów tematami egzotycznymi, a wspaniałe i potężne Imperium Osmańskie to doskonały przykład tego, jak ciekawa potrafi być historia takiego kraju, jak dzisiejsza Turcja.

Coraz mniejsze zainteresowanie historią może wynikać też z tego, że młodzież ma coraz więcej innych zajęć, które z pozoru są o wiele ciekawsze, aniżeli nauka. Dzisiejszy mobilny świat i era komputerów powoduje, że młodzież woli spędzać czas w Internecie. Ale przecież właśnie Internet to kopalnia wiedzy z każdego przedmiotu, również z historii. Dlaczego więc zamiast kolejnej gry nie włączyć historycznej encyklopedii i nie wpisać do wyszukiwarki takich fraz jak Imperium Osmańskie, odkrycia geograficzne, rewolucje, powstania i tym podobne hasła. Na pewno można połączyć w ten sposób przyjemne z pożytecznym i zarówno bawić się w Internecie jak i poznawać świat. To też zadanie dla rodziców – pomóc swoim pociechom odkryć piękny świat historii i historię pięknego świata.

Na koniec wyjaśnimy, dlaczego właśnie Imperium Osmańskie wybraliśmy, jako przykład w tym artykule. Dlatego, że jest to przykład, jak wielką potęgę może stworzyć jedna dynastia władców – w tym wypadku Osmanów. Potęgę, która trwała przez prawie sześć wieków i która miała ogromny wpływ na granice dzisiejszej Turcji – do której przecież tak często wybieramy się na wakacje. Dlatego właśnie proponujemy rodzicom metodę na zachęcenie dzieci do nauki historii świata. Zabierzcie swoje pociechy na wakacje do którejś z części Turcji i przy okazji pokażcie im na własne oczy, jak wielką potęgą było właśnie Imperium Osmańskie i jak wiele po tym Imperium zostało na terenach dzisiejszej Turcji.

Na maturze warto wybrać historię.

0

Każdego roku uczniowie szkół średnich przystępują do egzaminów maturalnych. Dla wielu jest to bardzo trudny moment czasie trwania całej szkolnej edukacji. Można nawet zaryzykować stwierdzenie, że jest to jeden z najtrudniejszych życiowych egzaminów i sprawdzianów. No bo wiadomo, że od całego wyniku egzaminu maturalnego zależy przyszłość maturzysty i być może nawet cała zawodowa kariera. Na maturze, na szczęście, możemy zdawać przedmioty, które sami wybierzemy. Oczywiście w ramach tych przedmiotów, które określane są jako dodatkowe. Jeśli potraficie z pamięci powiedzieć, kiedy miał miejsce na przykład potop szwedzki to może warto skusić się na jeden z najciekawszych przedmiotów szkolnych, mianowicie historię. Bo to właśnie historia, dla każdego humanisty, powinna być oczywistym wyborem dodatkowego przedmiotu maturalnego. Co za tym idzie, takie wydarzenia jak potop szwedzki każdemu maturzyście wybierającemu historię powinny być świetnie znane.

Matura zawsze ma miejsce w maju, a uczniowie wiedzą od niej odkąd właściwie zaczynają edukację w szkole średniej, a czasem i wcześniej. Dlatego może warto już na początku swojej przygody ze szkołą średnią zastanowić się nad tym, czy historia będzie dobrym wyborem na egzamin maturalny. Wybór, którego dokonamy na początku edukacji będzie miał wpływ na jej dalszy przebieg, ponieważ do przedmiotu maturalnego zawsze trzeba się mocniej przykładać, przez cały okres nauki w szkole średniej. Historia będzie trafnym wyborem da humanistów, ale również Ci, którzy wolą przedmioty ścisłe, często i chętnie uciekają w łatwiejszą historię. Łatwiejszą na pozór tylko niestety.

Jeśli już wymieniliśmy powyżej potop szwedzki to podpowiemy od razu, że miał on miejsce w latach 1655 do 1660. Trwał zatem przez pięć lat, ale w tym czasie prowadzone były bardzo intensywne działania wojenne. Najazd Szwedów na Polskę został przez Nas odparty a cały potop szwedzki zakończył się pokojem w Oliwie w roku 1960. Można by pomyśleć, że nic łatwiejszego zapamiętać te daty, te wydarzenia i ich całościowe znaczenie dla Naszej historii. Ale takich wydarzeń w historii było co najmniej tysiące. Zapamiętanie wszystkiego graniczyłoby z cudem. Dlatego historii do matury trzeba się uczyć mądrze i sprytnie. Można zapamiętywać tylko najważniejsze i kluczowe dla Naszej wiedzy okresy, a wszystko to trzeba umieć połączyć w jedną chronologiczną całość. Jeśli do tego chcielibyśmy jeszcze uporządkować wszystkie zdarzenia oraz zrozumieć ich wpływy na inne wydarzenia to naprawdę na naukę historii poświęcić trzeba sporo czasu. Tym bardziej, że sam potop szwedzki to wydarzenie, na temat, którego napisano dziesiątki książek.

Do matury warto nauczyć się najważniejszych dat i najważniejszych faktów. Pytania na maturze zawsze są opisowe, więc trzeba odnieść się do wydarzeń ogólnie a nie koniecznie szczegółowo. Metodą na zdanie matury jest to, żeby o każdym wydarzeniu mieć choćby śladowe pojęcie. Na tyle, żeby tak jak powyżej, w krótkich zdaniach umieć powiedzieć, czym był potop szwedzki czy jakiekolwiek inne wydarzenie. Nie trzeba wiele, żeby zrozumieć historię ale trzeba chcieć ją dobrze poznać, bo bez chęci historii nauczyć się nie da.

Oświecenie zmieniło spojrzenie ludzi na świat.

0

W historii świata można znaleźć szczególne wydarzenia, które na zawsze zmieniły świat, a jeśli nie cały świat to spojrzenie ludzi na to, co ich otacza. Na pewno pod względem kulturowym i pod względem podejścia do sztuki świat zmieniał się wraz z kolejnymi epokami czy nurtami kulturalnymi. Możemy wyróżnić kilka takich najważniejszych nurtów kulturowych, które wprowadziły wiele zmian w sztuce, architekturze czy pojmowaniu przez ludzi otaczającego świata. Barok, Oświecenie, romantyzm – to jedne z ważniejszych pojęć. Szczególnie istotne jednak było to co wpłynęło na to, że ludzie docenili wartość rozumu i co za tym idzie drogi pojmowania wielu codziennych kwestii. Takim właśnie historycznym przełomem było wspomniane już Oświecenie, które jak sama nazwa wskazuje pomogło w oświeceniu ludzi, a co za tym idzie podniesieniu potrzeby zdobywania wiedzy. Nastąpiła wówczas bardzo szybka sekularyzacja Państw oświecenia oraz, co bardzo istotne i ważne dla dzisiejszego świata – zaczęło się mówić o prawach człowieka.

Swoje akcenty albo raczej swoje miejsce Oświecenie miało również w historii Polski. Największym osiągnięciem tego nurtu w polskiej kulturze było oczywiście powstanie Konstytucji 3 Maja. Z kolei przodownikiem, jakiego Oświecenie miało w Polsce był oczywiście Hugo Kołłątaj. Trudno jednak porównywać obecność tego „wieku rozumu” w Polsce do tego samego nurtu w innych europejskich krajach.

Na pewno warto jest docenić zmiany, jakie nastąpiły właśnie w okresie oświecenia. Możemy mówić szczególnie o wzroście znaczenia filozofii i filozofów, o idei liberalizmu i polityce Stanów Zjednoczonych, o rewolucji przemysłowej w Anglii, która była właśnie następstwem tego „mądrego” okresu, jakim było Oświecenie. Okres trwał przez prawie dwa wieki, zahaczając jednak swoimi wpływami czasy od końca siedemnastego wieku do początków wieku dziewiętnastego.

Tym, którzy chcieliby poznać okres oświecenia znacznie bliżej polecamy szczególnie lekturę książek historycznych, opowiadających o tych szczególnie ważnych czasach. Warto porównać nurt, jakim było Oświecenie z innymi nurtami kultury i sztuki. Gołym okiem można dostrzec różnicę w myśleniu ludzi i podejściu do życia, jakie przyniósł za sobą okres oświecenia. Kult mądrości i rozumu sprawił, że ludzie zaczęli o wiele lepiej rozwijać współczesną gospodarkę, lepiej funkcjonować w otaczającym ich społeczeństwie, a także lepiej pojmować prawa człowieka. Ustroje polityczne wielu Państw, zmiany w tych ustrojach a także rewolucje – to wszystko spowodowane było właśnie nowym myśleniem ludzi okresu oświecenia. Wiele zmieniło się na lepsze w traktowaniu obywateli. Poprawiła się produkcja w manufakturach i zakładach ponieważ ludzi zaczęto wspomagać pracą maszyn i nowoczesnych linii produkcyjnych. Ale ludzie zaczęli się też o wiele bardziej zastanawiać nad sensem swojego istnienia. Dzisiaj z całą pewnością możemy powiedzieć, że wiele zawdzięczamy temu szczególnemu okresowi w Naszej historii. Być może nawet to, że mamy demokrację a ludzie mają swoje prawa, których musi przestrzegać zarówno Państwo jak i współobywatele.

Odkrycia, które zmieniły świat.

0

Dzisiejszy świat na mapie prezentuje się bardzo okazale. Kilka ogromnych kontynentów i państwa na nich się znajdujące wypełniają szczelnie każdy kawałek mapy świata czy atlasu. Dzisiejsze możliwości technologiczne sprawiają, że nie ma już możliwości, żeby odkryć jeszcze jakiś Nowy Świat. No chyba, że w kosmosie, co cały czas się dzieje. No właśnie, dzisiaj poszukujemy nowych miejsc przyjaznych ludziom w kosmosie, ale jeszcze w piętnastym wieku naszej ery ludzie żyjący i zamieszkujący Europę myśleli, że jest to jedyny kontynent, który może istnieć na świecie. Dlatego ogromne zdziwienie wśród ludzi nastąpiło wówczas, kiedy Krzysztof Kolumb jako pierwszy odkrył istnienie Ameryki. Określano ją wówczas nazwą Nowy Świat, bo trudno było nazwać inaczej coś, co wtedy właśnie nowym światem było.

Już sama Europa wydawał się być tak rozległym i ogromnym terenem, że odkrywcy i podróżnicy mogli jedynie marzyć o odkryciu jakiegoś nowego terytorium. Ale dzisiaj jest podobnie, tylko, że nowe terytoria możemy odnaleźć w Kosmosie. Gdybyśmy odkryli planetę, którą można by było kolonizować to pewnie też dla Nas – ludzi na ziemi – byłby to zupełnie nowy świat. Nie wątpliwie jednak dokładnie tak samo było jeszcze na początku piętnastego wieku. Pewnie wszyscy już wtedy właśnie przypuszczali, że poza Europą istnieją jeszcze jakieś inne lądy, na których również żyją ludzie. I kiedy Krzysztof Kolumb odkrył Amerykę właśnie żeglując, zmienił się zupełnie bieg historii. Nowy Świat miał znaczenie nie tylko dla powiększenia mapy świata ale również dla rozwoju wszystkich dziedzin ówczesnego życia ludzkiego. W czasach Wielkich Odkryć Geograficznych odkryto jeszcze kilka innych ziem, które również miały wielkie znaczenie dla rozwoju ludzkości.

Wszelkie te odkrycia geograficzne zmieniły świat i bieg całej historii. Nowy Świat, podobnie jak i inne odkryte lądy, zaczęto od razu kolonizować. Prym wiodły w tym Hiszpania i Portugalia, ale potem do walki o kolonie włączyła się również Francja i Anglia. Nie wdając się w historyczne szczegóły warto jeszcze raz podkreślić, jak wielkie znaczenie miał przełom piętnastego i szesnastego wieku dla dzisiejszego świata. Widać to wybierając się do Afryki. W państwach afrykańskich, które właśnie były mocno kolonizowane przez Francuzów większość mieszkańców bez problemu posługuje się tymi językami. Z kolei znowu kraje Ameryki Południowej, czyli właśnie odkryty Nowy Świat to kolonie hiszpańsko i portugalsko językowe. Te wszystkie odkrycia geograficzne przełożyły się też na to, jak wygląda dzisiaj światowa gospodarka i jak wyglądają dzisiaj szlaki wymiany handlowej. Rozwój handlu z nowo odkrytymi lądami nastąpił właśnie przy okazji ich kolonizacji.

Nie tylko geograficzne odkrycia zmieniły oblicze dzisiejszego świata. Zmieniły je również odkrycia technologiczne, które tak naprawdę musiały iść w parze właśnie z tymi geograficznymi. Przecież nie byłoby możliwe tak masowe przemieszczanie się ludzi w dwudziestym wieku, gdyby nie wynaleziono pociągów i oczywiście samolotów. To wszystko składa się na piękną historię świata, o której dzisiaj z przyjemnością można się uczyć w szkołach. Warto też oglądać programy poświęcone historii, gdzie wszystko jest pięknie zobrazowane. Przyjrzenie się odkryciom geograficznym i technologicznym na pewno zmieni spojrzenie na świat nie jednego człowieka.

Historia – jedni lubią inni wolą omijać.

0

Każdy uczeń szkoły podstawowej i średniej ma swoje ulubione przedmioty. Jedni lubią bardziej naukę przedmiotów ścisłych, inni z kolei wolą naukę przedmiotów powszechnie uznawanych za humanistyczne. Ścisłe to oczywiście te, w których należy coś policzyć, posługiwać się wzorami, wszystko trzeba zrozumieć, ale i wiele trzeba ćwiczyć, żeby posługiwać się bez problemu matematyką czy fizyką bądź chemią. Przedmioty humanistyczne, według nazwy, to te związane z ludźmi i ich historią, które o czymś opowiadają. Takimi przedmiotami są na przykład język polski czy historia. I to właśnie historii chcielibyśmy poświęcić ten tekst, ponieważ jedni ją bardzo lubią inni wolą omijać szerokim łukiem. Historia wydaje się być przedmiotem prostym i lekkim, ale to niestety tylko pozory. O ile łatwo nauczyć się czym jest Gotyk czy renesans, o tyle zapamiętać setki różnych dat może już stanowić większy problem.

Dlatego właśnie uczniowie, o zdolnościach humanistycznych, wolą jednak poznawać jedną z najważniejszych epok kulturalnych, jaką z pewnością był Gotyk aniżeli analizować wykresy i uczyć się wzorów matematycznych. Historia tylko na pozór jest łatwym do nauki przedmiotem. Wie o tym każdy, kto się w niej lubuje. Nie mniej jednak jej poznawanie daje ogromną ilość satysfakcji. Poznawanie historii to nic innego jak poznawanie świata, nabywanie wiedzy o tym, jak to się stało, że dzisiaj świat wygląda tak jak wygląda. Nawet to, jaki wpływ na dzisiejszą sztukę i kulturę miał Gotyk potrafi być szalenie intrygujące i ciekawe. Bo przecież to właśnie w tej epoce zmieniła się cała światowa architektura i plastyka, a nowoczesne spojrzenie na wznoszenie budowli przetrwało w architekturze do dziś, oczywiście tam, gdzie możemy podziwiać budowlę wznoszone właśnie w tej epoce. Nie mniej jednak Gotyk to tylko maleńka część historii. Bo przedmiot ten, jako nauka, obejmuje swoim zasięgiem tak ogromny zakres czasu, że nauczenie się wszystkiego na pamięć graniczy z cudem.

A jednak uczniowie szkół średnich, którzy lubią historię bardzo chętnie się jej uczą. Nawet zapamiętanie setek dat nie stanowi dla nich problemów. Oczywiście do dziewiętnastego wieku daty w historii opisywane są przeważnie w latach, bez dokładnych miesięcy i dni. Można więc szybko zapamiętać, że wspominany już Gotyk pojawił się we Francji przed połową dwunastego wieku. Oczywiście bardzo szybko rozprzestrzenił się na większość Europy docierając również do polski. I to jest właśnie piękno historii, że o tak ważnych epokach jak Gotyk miłośnicy historii mogą opowiadać godzinami. Historia to jednak też czasy nowoczesne. Wojny Światowe i powstania potrafią nie jednego sympatyka tego przedmiotu przyprawić o ból głowy, kiedy trzeba się nauczyć dokładnych dat wraz z dniem i miesiącem. To potrafi być trudne , dlatego historia nie jest dla każdego.

W przeciwieństwie do przedmiotów ścisłych w historii trzeba wszystko zapamiętać. Nie da się nauczyć jej przez praktykę, tak jak matematyki. Dlatego właśnie niektórzy ją uwielbiają, a niektórzy jej po prostu nie lubią. I chociaż nie można nie lubić historii samej w sobie to oczywiście można nie przepadać za uczeniem się jej. Warto jednak poznać przynajmniej tą jej część, która wiąże się z kraje, w którym mieszkamy i żyjemy na co dzień.

Marco Polo – wielki podróżnik

0

Czy zastanawialiście się kiedyś, jak ciekawe życie muszą mieć podróżnicy? W końcu co jakiś czas zmieniają oni lokalizację, a co za tym idzie poznają nowe osoby i nową kulturą. To naprawdę musi być ekscytujące! Jednym z największych podróżników historycznych był bez wątpienia Marco Polo. Co prawda niektórzy do dzisiaj mają wątpliwości, co do wojaży odbytych przez tę osobę, ale niewątpliwie warto zapoznać się z krótkim rysem jego życiorysu.

Marco Polo urodził się 15 września w Wenecji, choć inne źródła podają też Korculię (miasto aktualnie znajdujące się na terenie dzisiejszej Chorwacji). Podróżnik ten zasłynął przede wszystkim tym, że wraz z ojcem i stryjem jako jedni z pierwszych przedstawicieli świata zachodniego dotarli do Państwa Środka. To właśnie ojciec i stryjek Marco przetarli szlaki i sprawili, że wizyta w tamtych rejonach przestała być już tylko i wyłącznie sennym marzeniem.

Jego ojciec miał na imię Niccolo, a stryj Matteo. Panowie wspólnie już w latach 1260-1269 zapuszczali się w tamte azjatyckie tereny. Byli to kupcy podróżujący w celach handlowych. Widzieli w tym niezły biznes i nawet teraz trudno się temu dziwić. Ich podróż przebiegała następująco. Najpierw panowie z Konstantynopola dotarli do Wołgi (przez Krym). Następnie przez Bucharę, Samarkandę i Tien-Szan zawitali do południowej Dżungarii. W końcu przybyli do Chanbałyku (Pekin). Niccolo i Matteo zostali tam znakomicie ugoszczeni przez chana Kubilaja i wrócili do siebie – do Wenecji – pełni optymizmu przed kolejnymi eskapadami.

Tutaj do akcji na poważnie wkracza Marco Polo. W 1271 roku wraz z ojcem i stryjem po raz kolejny postanowili odwiedzić Chiny. Poza celami handlowymi mieli zamiar pełnić też rolę pośrednika pomiędzy papieżem Grzegorzem X, a wielkim chanem Mongołów. Ciężko w to uwierzyć, ale ta podróż zakończyła się dopiero po … 24 latach! Marco Polo na pewno nie narzekał na brak atrakcji. Udało mu się zobaczyć takie miejsca, jak Azja Mniejsza, Persja, Afganistan czy Pamir. Potem panowie Polowie zawitali do Kaszgarii. Następnie poprzez Jedwabny Szlak znaleźli się w północnych Chinach. Zwiedzili też Karakorum oraz Gobi, aż w końcu w 1275 roku osiągnęli Chanbałyk (czyli Pekin). W tym państwie Marco Polo wraz ze swoimi najbliższymi żyli aż 17 lat. Panowie zajmowali się tam naprawdę różnymi rzeczami. Marco Polo miał szczególne względy u Kubilaja, dlatego piastował nawet funkcję zarządcy miasta Yangzhou. Polowie w drogę powrotną udali się dopiero w 1292 roku. Trzy lata później dotarli do Wenecji po drodze mając możliwość poznawania kolejnych nowych zakątków świata.

W 1298 roku Marco Polo trafił do niewoli wskutek pojmania go przez Genueńczyków w potyczce morskiej. W więzieniu opowiedział historię swoich podróży niejakiemu Rusticellowi z Pizy. Niektórzy byli zachwyceni skalą przeżyć i zasłyszanymi informacjami. Inni zaś – jak to w życiu bywa – całkowicie mu nie uwierzyli. Przez setki lat wspomnienia Marco Polo były jednak istotnym kompendium wiedzy na temat życia w krajach azjatyckich. Podróżnik ten zmarł dokładnie 8 stycznia 1324 roku w Wenecji.