Henryka Pobożnego historia zapamiętała jako jednego z Henryków śląskich – konkretnie drugiego i ostatniego, po jego ojcu, Henryku Brodatym. Jak sugeruje nadany temu księciu przydomek, odznaczał się on także przywiązaniem do spraw religii. Jako pewny dowód na istnienie takiego stanu rzeczy jest fakt, że Henryk Pobożny zginął w czasie walki z innowierczymi, tatarskimi najeźdźcami.

Następca swojego ojca

Henryk był dopiero trzecim z kolei synem Henryka Brodatego, jednak wskutek śmierci starszych braci, w pewnym momencie stał się jedyną nadzieją ojca na przedłużenie linii śląskich książąt. Dość szybko został dopuszczony przez ojca do uczestniczenia w rządzeniu Dolnym Śląskiem, być może w celu przygotowań do późniejszych, samodzielnych już rządów. W 1227 roku pomoc Henryka w pełnieniu obowiązków książęcych stała się niezbędna, ponieważ Henryk Brodaty wrócił ranny ze zjazdu w Gąsawie, gdzie doszło do tragedii – śmierci Leszka Białego, aspirującego do przejęcia centralnej władzy w rozbitej na dzielnice Polsce. Niebawem ojciec podzielił się władzą z synem, mianując go koregentem i księciem śląskim i wielkopolskim. Faktyczna władza Henryka, już po śmierci ojca ograniczała się jednak głównie do Dolnego Śląska. Rozdrobnienie feudalne postępowało bowiem nadal, poszczególni książęta próbowali zabezpieczyć przyszłość swoich potomków pogłębiając podziały terytorialne i nie zważając na cudze akty sukcesyjne, które były im nie w smak. Konieczność scentralizowania władzy nad państwem polskim wydawała się koniecznością i zajmowała umysły co ambitniejszych książąt. Wśród tego grona był również śląski Henryk Pobożny.

Wyzwania polityczne

Kłótnie o zwierzchnictwo nad konkretnymi ziemiami dotykały także Henryka – zmagał się z książętami, którzy starali się wykluczyć spod jego zwierzchnictwa przysługujące mu obszary. Większość tych zatargów udało mu się sprytnie rozwiązać. Zdołał także naprawić pewne błędy polityczne swojego ojca – w konflikcie między Cesarstwem Niemieckim a papiestwem opowiedział się za papieżem, czym zakończył długoletni konflikt Śląska ze Stolicą Apostolską. Henryk Pobożny przeprowadził również wiele zakończonych sukcesem walk zbrojnych, między innymi z wojskami brandenburskimi, które zaanektowały Santok. Jednak najważniejsze i najtrudniejsze zadanie, jakie czekało Henryka Pobożnego, wiązało się z odparciem najazdu tatarskiego. Mongołowie pojawili się w granicach Polski, ponieważ prowadzili ofensywę skierowaną przeciwko Węgrom – spodziewali się bowiem, że siły polskie wesprą węgierskiego sojusznika i postanowili zapobiec takiej sytuacji. Przez okolice Lublina i Krakowa Mongołowie przedarli się dość łatwo – to właśnie na obszarze, którym władał Henryk Pobożny, napotkali silny opór. Kluczowym momentem walk była bitwa pod Legnicą, której książę nie przeżył. Klęska polskiej strony była spowodowana przede wszystkim tym, że zawiedli wszyscy sojusznicy – nie stawili się po prostu do walki.

Henryk Pobożny był ojcem pięciu synów i pięciu córek, z których dwie były opatkami żeńskich klasztorów na terenie Dolnego Śląska.