Legitymizm to doktryna polityczna, stworzona w początkach XIX wieku. Została ona ugruntowana na przekonaniu wywodzącym się jeszcze ze średniowiecza: iż władza królewska, jako pochodząca od Boga, nie podlega kwestionowaniu przez lud. Legitymizm zdecydowanie sprzeciwiał się uznawaniu zmian, jakie chciały wymuszać na władzy państwowej różnego rodzaju rewolucje, zamieszki czy powstania dążące do przeforsowania spraw narodowych, niepodległościowych. W świetle legitymizmu żadne, nawet najbardziej krwawe akty terroru nie miały mocy, by wpłynąć na faktyczny stan polityczny w kraju, ponieważ były przejawem siły i sprzeciwiały się prawowitemu porządkowi, a jako działania nielegalne i wręcz niemoralne, nie miały racji bytu. Idea legitymizmu pojawiła się w czasie ustalania nowego porządku na kontynencie, po burzliwym okresie Wielkiej Rewolucji Francuskiej oraz okresu napoleońskiego i związanych z nim wojen. Doktryna ta miała usprawiedliwić chęć przywrócenia tradycyjnych porządków, to znaczy utrzymania ustroju monarchicznego. W myśl legitymizmu Francja miała powrócić do stanu politycznego, w jakim na tronie zasiada kolejny spadkobierca tronu z historycznej dynastii Burbonów. Okazało się jednak, że Francuzi zdążyli rozsmakować się w występowaniu przeciwko narzucanym im porządkom. Absolutystyczne zapędy Karola X Burbona powstrzymała rewolucja lipcowa z 1830 roku, a fakt ten ośmieszył ideę nie tyle samego legitymizmu, ale przede wszystkim chęć krępowania woli ludu nowożytnego, wiadomego swych praw obywatelskich.