Rok 966 roku przyjmuje się jako datę chrztu Mieszka I. Taką datę podają źródła historyczne. Niewiele wiadomo na temat przebiegu samej uroczystości. Najprawdopodobniej doszło do niej w siedzibie księcia. Pewności nie ma również, co do osoby biskupa, który ochrzcił władcę Polan. Spekuluje się, że sakramentu chrztu mógł udzielić biskup Jordan, jednak o tym, że był biskupem w roku chrztu, nie ma śladu w żadnych źródłach. Tak więc ważkiego dla całej krainy obrzędu, mógł dopełnić nawet kapelan Dobrawy, który wraz z jej dworem przybył z Czech na dwór Mieszka.
Odkrycia archeologiczne w Poznaniu i na Ostrowie Lednickim mogą świadczyć o tym, że właśnie Poznań mógł być tym miejscem, w którym doszło do historycznego wydarzenia. Razem ze swoim władcą, chrzest przyjęła ludność, zamieszkująca kraj Mieszka I. zanim to nastąpiło, niszczono symbole i miejsca wiary pogańskiej. Świątynie palono, rozbijano posągi , skrapiano wodą święconą gaje i uroczyska, w których miejscowa ludność oddawała cześć swoim bogom. Takie opisy działań znajdujemy w opisach kronikarzy Nestora i Thietmara, więc opisany proces na ziemiach Polan musiał przebiegać podobnie, chociaż Słowianie, sąsiadujący z Czechami i całym światem zachodnim, byli świadomi istnienia chrześcijaństwa i sami wierzyli w Jassę lub w Jasza – boga niebios, najważniejszego ze wszystkich, więc przyjecie chrztu mogło odbyć się znacznie łagodniej.
Sam proces chrztu przebiegał osobno dla mężczyzn, kobiet z małymi dziećmi i dzieci starszych. Opis uroczystości chrztu przekazuje nam w XII wieku mnich, który uczestniczył w chrzcie Pomorza. Osoba, które miała zostać ochrzczona, wchodziła do kadzi z wodą. Kapłan wypowiadał odpowiednią formułę, zanurzał trzykrotnie głowę katechumena w wodzie i namaszczał ją krzyżmem. Następnie nawrócona osoba ubierała biała szatę i odchodziła z zapaloną świecą. Z opisu wynika, że ochrzczeni otrzymywali podarki. Prawdopodobnie chrzest Mieszkowych poddanych miał podobny przebieg.
Skutki przyjęcia chrztu
Przyjęcie Mieszka I i jego kraju do grona państw chrześcijańskich, zapewniło księciu równoprawną pozycję wśród zachodnich władców. Żadne państwo nie miało pretekstu do ataku na ziemie, które weszły w skład chrześcijańskiej Europy.
Na ziemie polskie zaczęli przybywać przedstawiciele łacińskiej kultury, rozpoczynając proces tworzenia organizacji kościelnych i oświatowych. Poznań stał się miejscem rezydowania biskupa Jordana. Biskupstwo misyjne w Poznaniu oraz kościoły Gniezna i Ostrowa Lednickiego podlegały bezpośrednio Rzymowi i papieżowi. Duchowni, posiadający umiejętność czytania i pisania, przyczynili się do usprawnienia administracji, rozwoju dyplomacji i, dzięki temu, sprawniejszego działania powstającego państwa.
W 989 roku Mieszko I pokonał Czechy, w wyniku czego możliwe stało się przyłączenie do państwa Wiślan i Śląska. W dokumencie „Dagome iudex” ziemie polskie zostają wymienione w nowym składzie. Jednoczenie państwa polskiego doprowadził do końca Bolesław Chrobry, gospodarz zjazdu gnieźnieńskiego w 1000 roku i pierwszy koronowany władca Polski.